خوردن خیار با رساندن مایعات كافی به بدن می‌تواند به حفظ سلامت روده‌ها، پیشگیری از یبوست و جلوگیری تشكیل از سنگ‌های كلیوی كمك كند.

خیار مملو از مواد معدنی و ویتامین‌ها است به‌طوری‌كه یك فنجان برش‌های خیار می‌تواند حدود 15 تا 20 درصد از ویتامین K ضروری روزانه را تأمین كند كه برای انعقاد طبیعی خون و سلامت استخوان‌ها ضروری است (ویتامین K مانند ویتامین D در جذب كلسیم از روده‌ها نقش دارد). برای همین است كه افرادی كه نوع داروی رقیق‌كننده خون یا ضد انعقاد ازجمله وارفارین (كومادین) مصرف می‌كنند، نباید به‌یك‌باره بدون مشورت با پزشكشان میزان مصرف خیارشان را افزایش دهند.

خیار همچنین حاوی ویتامین‌های B و C به همراه مواد معدنی مانند مس، فسفر، پتاسیم و منیزیم است.

یك فنجان 150 گرمی خیار پوست‌نكنده حاوی حدود 200 میلی‌گرم پتاسیم و 17 میلی‌گرم منیزیم است. توصیه روزانه به بزرگ‌سالان این است كه روزانه حدود 4700 میلی‌گرم پتاسیم و حدود 300 تا 400 میلی‌گرم منیزیم از غذاها دریافت كنند.

كاهش مصرف سدیم (نمك خوراكی) و افزایش میزان پتاسیم خوراكی به پیشگیری از فشارخون بالا كمك می‌كند.

خوردن خیار به مقدار زیاد به‌ندرت باعث مشكلی جدی می‌شود، اما ازآنجایی‌كه خیار دارای مقدار زیادی فیبرهای خوراكی است، خوردن بسیار زیاد آن ممكن است باعث تولید گاز بیش‌ازحد، آروغ زدن و بی‌نظمی در اجابت مزاج، اسهال یا درد شكم شود. میزان بالای فیبرهای خوراكی در خیار هم به پیشگیری از سرطان روده بزرگ كمك می‌كند.

مجموعه‌ای تركیبات شیمیایی به نام كوكوربیتاسین‌ (cucurbitacin) كه در خیار به مقدار زیادی وجود دارند، هم ممكن است در این علائم گوارشی نقش داشته باشند. این مواد تلخ‌مزه كه هنگام خوردن ته متصل به گیاه خیار مزه‌شان را احساس می‌كنید، درواقع مجموعه‌ای نایكنواخت از فرمون‌های گیاهی (مواد دفاعی گیاهی) در برخی از بررسی‌ها از خود خواص ضد سرطان از خود نشان داده‌اند و از تكثیر سلول‌های سرطانی جلوگیری كرده‌اند.

برخی از كوكوربیتاسین‌ها برای انسان‌ها سمی هستند، برای همین است كه خوردن «كدوی گرزی» كه حاوی مقدار زیادی از این مواد شیمیایی است، در برخی از افراد بیماری ایجاد می‌كند. اما میزان كوكوربیتاسین‌ها در خیار معمولی آن‌قدر زیاد نیست كه باعث مسمومیت شود.