در این اختلال فرد در فواصل زمانی متناوب دو وضعیت روحی متفاوت شامل خلق بالا یعنی دوره های شیدایی (مانیا) یا نیمه‌شیدایی (هیپومانیا) و نیز افت خلق یعنی دوره های افسردگی را تجربه می‌كند.

همچنین امكان آمیخته شدنِ نوسانات خلقی نیز وجود دارد و بنابراین ممكن است فرد همزمان، احساس شادی و افسردگی داشته باشد.

علائم و نشانه های اختلال دوقطبی متفاوت است و بسیاری از علائم این اختلال در عین حال می تواند ناشی از مشكل جسمی یا روانی دیگر باشد و همین امر نیز تشخیص بیماری را دشوار می كند.

چهار نوع شایع اختلال دوقطبی وجود دارد كه "دوقطبی نوع یك" و "دوقطبی نوع دو"، شایع‌ترین انواع آن هستند.

دوقطبی نوع یك
در این نوع از اختلال دوقطبی، فرد دوره‌هایی از حالت روانی موسوم به شیدایی را تجربه می‌كند. برای اینكه یك وضعیت روحی به عنوان دوره شیدایی در نظر گرفته شود، باید شرایط زیر را داشته باشد:

* وقتی تغییرات خلقی یا رفتارهایی برخلاف رفتار معمول فرد باشد.

* فرد بیشتر طول روز و تقریبا هر روز در طول دوره شیدایی این حالت را تجربه كند.

* دستكم یك هفته طول بكشد، یا آنقدر شدید باشد كه فرد به مراقبت فوری بیمارستانی نیاز داشته باشد.

افراد مبتلا به دوقطبی نوع یك، معمولاً دوره های افسردگی نیز دارند اما برای تشخیص این نوع دوقطبی نیازی به تجربه آشكار یك دوره افسردگی نیست. همچنین برای تشخیص دوقطبی نوع یك، فرد نباید بیماری یا شرایط خاص دیگری داشته باشد كه علائم وی از آن ناشی شود.

دوقطبی نوع دو
دوقطبی نوع دو نیز شامل نوسانات خلقی است اما علائم افسردگی به احتمال زیاد غالب است و علائم شیدایی آن شدت كمتری دارد.

برای تشخیص اختلال دوقطبی نوع دو، فرد باید شرایط زیر را داشته باشد:

* دستكم یك دوره "افسردگی اساسی" (ماژور) را تجربه كند.

* دستكم یك دوره هیپومانیا داشته باشد.

* فرد نباید بیماری یا شرایط خاص دیگری داشته باشد كه علائم وی از آن ناشی شود.

در صورتی كه فكر می كنید خودتان یا یكی از اطرافیانتان علائم این اختلال را دارید در وهله اول می بایست به یك پزشك متخصص مراجعه كنید و در نهایت پزشك است كه این اختلال را تشخیص می دهد. دارو و روان درمانی به افراد مبتلا به این اختلال كمك می كند تا علائم آن را مدیریت كرده و كیفیت زندگی خود را تا حد امكان بهبود دهند.