اكنون این پرسش مطرح است كه آیا باید از افزایش شیوع بیماری آبله میمونی در كشورهای مختلف احساس نگرانی بیشتری داشته باشیم و اینكه این بیماری تا چه حد می‌تواند جدی باشد و جان افراد به خطر بیاندازد؟

اگر بخواهیم به طور واضح به این پرسش پاسخ بدهیم باید بگوییم كه آبله میمونی، كووید دیگری نیست و برای مهار شیوع آبله میمونی هنوز هم به قرنطینه نیازی نیست.

با این حال، این یك شیوع غیرمعمول و بی سابقه از بیماری آبله میمونی است. متخصصان این بیماری، كاملا غافلگیر شده‌اند و زمانیكه یك ویروس رفتار معمول خود را تغییر می دهد نگران كننده می‌شود.

به گزارش مركز اطلاع رسانی سازمان جهانی بهداشت، در بیشتر موارد، علائم بیماری آبله میمونی در عرض چند هفته خود به خود از بین می روند با این حال این بیماری در برخی افراد می تواند منجر به عوارض پزشكی و حتی مرگ شود.

نوزادان، كودكان و افرادی كه دارای نقص سیستم ایمنی هستند ممكن است در معرض خطر ابتلا به نوع شدید بیماری و حتی مرگ ناشی از آبله میمونی باشند.

همچنین از عوارض آبله میمونی می توان به بروز عفونت های پوستی ثانویه، ذات الریه، گیجی و مشكلات چشمی اشاره كرد.

آمارهای پیشین از كشورهای درگیر با این بیماری نشان می‌دهد كه در گذشته بین یك تا 10 درصد افراد مبتلا به آبله میمونی جان خود را از دست داده اند.

در عین حال توجه به این نكته نیز ضروری است كه میزان مرگ و میر در مناطق مختلف ممكن است به دلیل تعدادی از عوامل مانند میزان دسترسی به مراقبت های بهداشتی متفاوت باشد.

زیستگاه طبیعی این ویروس، حیوانات وحشی هستند كه در واقع تصور می شود جوندگان باشند تا میمون ها. فردی در جنگل‌های استوایی غرب و مركز آفریقا با یك موجود آلوده تماس پیدا می‌كند و باعث می شود ویروس در بین گونه ها جهش یابد. بثورات پوستی ظاهر می‌شود، سپس تاول می‌زند و پوسته پوسته می‌شود.

اما در حال حاضر این ویروس خارج از زیستگاه معمول خود قرار دارد و در تلاش برای گسترش یافتن است. در چند ماه اخیر برای اولین بار این ویروس در افرادی یافت می شود كه هیچ ارتباط واضحی با غرب و مركز آفریقا ندارند.

یك محقق در این باره گفت: در موقعیت بسیار جدیدی قرار داریم كه تعجب آور و نگران كننده است. این، كووید دوم نیست اما باید به درستی اقدام كنیم تا از نفوذ بیشتر ویروس جلوگیری نماییم؛ این چیزی است كه واقعا می خواهیم از آن اجتناب كنیم.

آبله میمونی چه علائمی دارد و چگونه سرایت می‌كند؟
آبله میمونی مشابه به آبله مرغان است اما شدت و سرایت‌پذیری آن كمتر است. تب، سردرد، ورم، درد عضلانی، احساس خستگی، بروز بثورات پوستی به ویژه روی صورت، دستها و پاها از جمله علائم آن است.

این بیماری از طریق تماس نزدیك با حیوان یا فرد آلوده و لمس اشیاء مورد استفاده‌ بیمار منتقل می شود. همچنین واكسن آبله مرغان و مصرف داروهای ضد ویروسی می تواند به تسكین علائم بیماری آبله میمونی نیز كمك كند.

بررسی موارد اخیر شیوع آبله‌ میمونی
با افزایش شیوع بیماری آبله میمونی در برخی از كشورها، كارشناسان و متخصصان حوزه پزشكی در حال جمع آوری شواهد بیشتری درباره چگونگی ابتلای افراد به این بیماری و علائم معمول آن به ویژه در مورد اخیر شیوع آن در كشورهای خارج از قاره آفریقا هستند.

آبله میمونی ده‌ها سال است كه در چندین كشور آفریقایی وجود داشته است با این حال برخلاف موارد قبلی شیوع این بیماری در این قاره، اكنون این ویروس در خارج از آفریقا عمدتاً از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود.

دو علامت مهم این بیماری عبارتند از "تب اغلب همراه با دردهای عضلانی" و "ضایعات پوستی" هستند با این حال بررسی های جدید نشان می دهد كه علائم آبله میمونی در شیوع فعلی این بیماری كمی نسبت به علائم آن در شیوع های قبلی در آفریقا متفاوت است.

به گفته متخصصان، علت این تفاوت احتمالا نوع انتقال این بیماری است كه در كشورهای خارج از قاره آفریقا اندكی متفاوت است.

چه كسانی در معرض خطر ابتلا به آبله میمونی هستند؟
افرادی كه با فرد مبتلا به آبله میمونی زندگی كرده یا با وی تماس نزدیك دارند و همچنین افرادی كه در تماس با حیواناتی هستند كه ممكن است به این ویروس آلوده شوند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند. كاركنان بهداشتی نیز می بایست در هنگام مراقبت از بیماران آبله میمونی اقدامات بهداشتی پیشگیرانه را به منظور عدم ابتلا به این بیماری رعایت كنند.

افرادی كه در برابر آبله واكسینه شده اند ممكن است در برابر آبله میمونی نیز ایمنی نسبی داشته باشند با این حال بعید است جوانان علیه بیماری آبله واكسینه شده باشند زیرا واكسیناسیون آبله در بیشتر مناطق جهان پس از ریشه‌كنی آن در سال 1980 میلادی متوقف شد.

همچنین افرادی كه علیه بیماری آبله واكسینه شده‌اند نیز می بایست اقدامات احتیاطی و پیشگیرانه توصیه شده را برای محافظت از خود و دیگران انجام دهند.