كوروش صادق پور، متخصص پروتز و ایمپلنت در برنامه «فراسو» شبكه رادیویی سلامت با بیان این مطلب افزود: ایمپلنت جایگزین پروتزهای پابت برای دندان‌های از دست رفته می‌شود. تمام افراد می‌توانند ایمپلنت انجام دهند و افراد دیابتی نیز اگر معدل قند خون آن‌ها در چند ماه گذشته كمتر از 7 درصد باشد می‌توانند این پروتزها را بگذارند.
وی با بیان این‌كه در گذشته موادی به نام پروتز‌های پابت جایگزین دندان از دست رفته می‌شد، اظهار كرد: در این روش، ناحیه مجاور دندان را تراش می‌دادند و جای خالی را با روكش می‌پوشاندند، اما در حال حاضر با آمدن ایمپلنت به تعداد دندان از دست رفته، ایمپلنت قرار می‌دهیم و با روكش آن ناحیه را بازسازی می‌كنیم.
صادق پور با اشاره به این‌كه مهم‌ترین عوارض بی‌دندانی چه پروتز ثابت داشته باشد چه پروتز متحرك، تحلیل استخوانی است، گفت: فكی كه دندان نداشته باشد باعث تحلیل رفتن استخوان‌ها می‌شود؛ در سال اول 4 میلی متر در فك پایین تحلیل استخوانی داریم.
وی ادامه داد: بنابراین با عملكرد ایمپلنت از تحلیل سالانه استخوان جلوگیری می‌كنیم. تا 10 سال پیش برای جایگزینی دندان به مراجعه‌كنندگان راه‌های مختلفی از جمله پروتزهای سنتی پیشنهاد می‌شد، اما اكنون مردم آگاهی دارند و خودشان تمایل به استفاده از ایمپلنت دندانی دارند.
این متخصص پروتز و ایمپلنت در پاسخ به این‌كه عمر مفید ایمپلنت چند سال است، گفت: اگر بیمار بهداشت دهان و دندان را رعایت كند، می‌توانیم وعده موفقیت برای تمام عمر را بیان كرد.
صادق پور درباره این‌كه چه افرادی نمی‌توانند از ایمپلنت استفاده كنند نیز اظهار كرد: افراد مبتلا به دیابت باید هر روز قند خون خود را اندازه‌گیری كنند و اگر هموگلوبین بالای 7 درصد باشد ریسك برای ایمپلنت محسوب می‌شوند. اگر معدل قند خون در چند ماه گذشته كمتر از 7 درصد باشد، می‌تواند كاندید خوبی برای ایمپلنت باشد. علت این‌كه افراد دیابتی برای انجام ایمپلنت ریسك پذیر هستند، این است كه التیام استخوانی در آن‌ها فوق العاده با تاخیر انجام می‌شود.
وی افزود: افراد مبتلا به لوكمی (سرطان‌های مزمن خون) هم به علت التیام دیر و با تاخیر كاندید مناسبی نیستند. اگر كسی سابقه رادیوتراپی دارد تا 2 سال كاندید ایمپلنت نیست. افرادی كه بهداشت را به خوبی رعایت نمی‌كنند هم كاندید مناسبی نیستند. مگر این‌كه از نظر رعایت بهداشت به مرحله با ثبات برسند و آن زمان می‌توان از ایمپلنت استفاده كرد.
این متخصص پروتز و ایمپلنت در ادامه به طول عمر ایمپلنت نیز اشاره كرد و گفت: یكی از عوارض بیماری‌های لثه، بی‌دندانی است. فرد استخوان از دست می‌دهد و نمی‌تواند دندان را نگه دارد و در نتیجه دندان را از دست می‌دهد و برای جایگزینی اولویت با ایمپلنت است. همان میكرو ارگانیسم‌هایی كه عامل بیماری لثه هستند روی ایمپلنت هم اثر می‌گذارند كه این افراد ریسك هستند؛ بنابراین توصیه بهداشتی بیشتری نسبت به بیماران معمولی دارند. اگر بیماران را سالیانه برای چك كردن و ویزیت دوره‌ای فراخوان كنیم، این افراد را هر سه یا 6 ماه ویزیت می‌كنیم. در مورد طول عمر ایمپلنت باید بگوییم ما بنا را بر این می‌گذاریم كه ایمپلنت برای تمام عمر عملكرد داشته باشد. در طول عمر استفاده ما یك بون لاس یا عقب نشینی استخوان اطراف ایمپلنت داریم كه روی ظاهر دندان اثر می‌گذارد. با افزایش تعداد درمان‌های ایمپلنت، فیلر یا شكست ایمپلنت هم داریم. اگر قطعه‌ای بشكند یا درصد ناچیزی از فلز آن دچار شكستگی شود، مجبوریم آن را از دهان خارج كنیم.
صادق پور با بیان این‌كه ایمپلنت ابتدا از كشورهای اروپایی شروع و بعد به آمریكای شمالی منتقل شد و در حال حاضر در كره و چین هم تولید می‌شود، اظهار كرد: توصیه می‌شود از ایمپلنتی استفاده شود كه حداقل تاریخچه 15 ساله در درمان داشته باشد. افراد می‌توانند با مراجعه به اینترنت و جست‌وجو در آن، تاریخچه ایمپلنت را به دست آورند.
این متخصص پروتز و ایمپلنت در پایان درباره این‌كه چه مراقبت‌هایی را باید برای طول عمر بیشترایمپلنت انجام داد، اظهارداشت: مثل دندان طبیعی حداقل 2 بار مسواك زدن و نخ كشیدن و حداقل یك بار در شبانه روز، به خصوص قسمت زیر روكش را باید با نخ تمیز كرد.