مقدار انسولین مورد نیاز در میان افراد متفاوت است و نیاز به انسولین برای كنترل یك وعده غذایی نیز در یك فرد متفاوت می باشد. برای مثال تمرین بدنی، حساسیت به انسولین را افزایش و نیاز به آن را كاهش می دهد. اصولا افراد مبتلا به دیابت نوع اول می خواهند الگوی غذایی طبیعی داشته باشند. به هر حال برخی غذاهای دارای شاخص گلیسمی بالا به سرعت جذب خواهند شد (مانند نوشیدنی های غیر الكلی) و این امر ممكن است برخی مشكلات سوخت و سازی ایجاد كند. مسئله مهم آن است كه مقدار انسولین دریافتی قبل از هر وعده غذا باید با مقدار گلوكز جذبی پیش بینی شده هماهنگ شود. این بدان معناست كه اگر غلظت خونی گلوكز بعد از هر وعده غذایی زیاد باشد مقدار انسولین نیز باید افزایش یابد و به عكس.
كاهش مقدار انسولین قبل از تمرینات قدرتی و بازی های توپی ممكن است كمتر باشد. به هر حال اندازه گیری متناوب غلظت گلوكز خون مهم است به ویژه وقتی تمرین جدیدی انجام می شود و یا مدت و شدت تمرین تغییر می كند. مقدار انسولین قبل از وعده غذایی باید با تمرین جدید و ناآشنا هماهنگ شود.
اگر مدت تمرین بیش از 30 دقیقه است گلوكز اضافی مورد نیاز باید تامین شود. مصرف گلوكز در دیابت نوع اول باید از هیپوگلیسمی جلوگیری كند. هیپوگلیسمی شدید سبب اغماء می شود و اغمای ناشی از هیپوگلیسمی، برای این افراد بالقوه كشنده است. بنابراین وقتی ورزشكاران مبتلا به دیابت نوع اول تمرینات جسمانی انجام می دهند برای جلوگیری از هیپوگلیسمی و كاهش خطر بیهوشی در صورت وجود هیپوگلیسمی، باید قندی كه بتواند به سرعت جذب شود در دسترس باشد. این موضوع به ویژه در هنگام دویدن و دوچرخه سواری در شرایطی كه تامین مواد قندی مشكل است مهم می باشد.

به گزارش روابط عمومی رادیو سلامت برنامه فراسو كاری از گروه بهداشت و تندرستی رادیو سلامت شانزدهم تیرماه در ساعت 8:30 به بررسی مشكلات تنظیم قند خون و ملاحظات دارویی پرداخت.