دانشمندان یك گونه ژنتیكی را شناسایی كردند كه ممكن است برخی از افراد مبتلا به ام اس را در برابر پیشرفت سریعتر آسیب پذیر كند.
در مطالعه روی بیش از 22000 فرد مبتلا به ام اس، محققان دریافتند افرادی كه دارای یك نوع ژنتیكی خاص بودند با روند سریعتر زوال حركتی مواجه بودند: آنها به طور متوسط حدود چهار سال زودتر از افرادی كه این نوع ژنتیكی را نداشتند نیاز به استفاده از كمك برای راه رفتن داشتند.
كارشناسان گفتند این یافته اولین گام كلیدی برای توسعه درمان‌های جدید برای كُند كردن دوره ام اس است.
در مورد ژن‌هایی كه افراد به ارث می‌برند كاری نمی‌توان انجام داد، اما درك ژنتیك پیشرفت ام‌اس می‌تواند به محققان این امكان را بدهد كه داروهای جدیدی تولید كنند كه مكانیسم‌های اساسی را هدف قرار می‌دهند.
«سرجیو بارانزینی،» استاد نورولوژی در دانشگاه كالیفرنیا و محقق ارشد این مطالعه، گفت: «راه از تحقیقات پایه تا دستیابی به یك داروی جدید، طولانی است، اما این اولین قدم مهم است.»
ام اس یك اختلال عصبی است كه در اثر حمله نادرست سیستم ایمنی به میلین خود بدن، غلاف محافظ اطراف رشته‌های عصبی در ستون فقرات و مغز ایجاد می‌شود. از آنجایی كه سیستم عصبی مركزی تحت تأثیر قرار می‌گیرد، علائم ام اس می‌تواند گسترده باشد. اما از جمله شایع‌ترین آنها می‌توان به خستگی، مشكلات بینایی، ضعف عضلانی، بی حسی و مشكل در تعادل و هماهنگی اشاره كرد.
اكثر افراد مبتلا به ام اس در ابتدا با فرم عود كننده- فروكش كننده تشخیص داده می‌شوند كه در آن علائم برای یك دوره شعله ور می‌شوند، سپس بهتر می‌شوند. با گذشت زمان، بسیاری از آنها به ام اس پیشرونده ثانویه مبتلا می‌شوند، جایی كه عملكرد آنها به طور پیوسته بدتر می‌شود. حدود 15 درصد از افراد مبتلا به ام اس پس از بروز اولین علائم مستقیماً وارد دوره پیش رونده می‌شوند.
بارانزینی گفت: «مشخص نیست كه چرا برخی از افراد مبتلا به ام اس در نهایت طی 10 سال از ویلچر استفاده می‌كنند، در حالی كه برخی دیگر هنوز می‌توانند در ماراتن شركت كنند. اما محققان به دخیل بودن استعداد ژنتیكی در این امر مشكوك هستند.»
تاكنون، تحقیقات بیش از 200 ژن را كشف كرده اند كه با خطر ابتلا به ام اس مرتبط هستند و همه به نوعی با عملكرد سیستم ایمنی ارتباط دارند.
بارانزینی گفت: «اما هیچ یك از این ویژگی‌های ژنتیكی با پیشرفت ام اس مرتبط نیست. و این باور وجود دارد كه شدت ام اس مربوط به عملكرد سیستم ایمنی بدن نیست، بلكه مربوط به سیستم عصبی مركزی و توانایی آن در مقاومت در برابر حمله غیرطبیعی سیستم ایمنی است.»
