ظهور حضرت مهدی(عج)، شكوفاترین فصل تاریخ انسانیت است؛ دورانی كه وعده‌های خداوند درباره خلافت مؤمنان و امامت مستضعفان و وارثت صالحان تحقق می‌یابد
و جهان با قدرت الهی آخرین پرچمدار عدالت و توحید، صحنه شكوه مندترین جلوه‌های عبادت پروردگار می‌شود.
معتمد عباسی، امام حسن عسكری(ع) را در هشتم ربیع الاول سال 260 ه. ق، به شهادت رساند و امامت مهدی موعود كه رهبری و ولایتش را پیامبر اكرم(ص) و معصومین پس از ایشان وعده داده بودند، آغاز شد. امامت حضرت مهدی(عج) در شرایطی روی داد كه امام یازدهم نیز مانند دیگر ائمه، زمینه ولایت را برای فرزند خود آماده كرده بود. شب پیش از شهادت، ایشان به‌دور از چشم مأموران خلیفه، نامه‌های بسیاری درباره این مسأله مهم به شهرهای گوناگون فرستاد. حكومت عباسی از مدت‌ها پیش، بر اساس سخن رسول خدا(ص) و امامان معصوم(ع) مبنی بر این‌كه مهدی فرزند امام حسن عسكری(ع) است، امام یازدهم شیعیان را زیر نظر داشتند و مراقب بودند فرزندی از ایشان باقی نماند. با تولد حضرت مهدی(عج) در 15 شعبان سال 255 ه ق در سامرا، امام حسن عسكری(ع) با پنهان نگاه داشتن خبر ولادت فرزند خویش، این نقشه را باطل كرد. پس از شهادت امام حسن عسكری(ع)، خبر شهادت ایشان در سراسر سامرا پیچید و مردم در سوگ آن امام همام، عزاداری كردند و حضرت مهدی(عج) بر پیكر مطهر پدر بزرگوارشان نماز خواندند. پس از شهادت امام، حضرت حجت(عج) كه در آن زمان 5 سال داشتند، به امامت رسید و كم‌كم خبر وجود فرزندی از سلاله پاك امامت پخش شد كه تلاش خلیفه عباسی برای یافتن ایشان بی‌فایده بود. امامت حضرت حجت(عج) در این دوران را غیبت صغرا می‌خواندند. این غیبت از زمان شهادت پدر بزرگوارشان در سال 260 ه ق، شروع و تا سال 329 ه ق به طول انجامید. چهار نایب خاص، امر وساطت میان امام(عج) و شیعیان را به‌عهده داشتند و احكام دین را از ایشان دریافت و در اختیار شیعیان قرار می‌دادند. این چهار نفر، عثمان‌بن سعید، محمد‌بن عثمان، حسین‌بن روح و علی‌بن محمد سمری بودند. این غیبت، 69 سال به طول انجامید. پس از غیبت صغرا، غیبت كبرا آغاز شد. از امامت ایشان تاكنون 1179سال می‌گذرد. جهان در دو مرحله غیبت امام خود، در انتظار عدالت علوی است.
