تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) می تواند سؤالات زیادی را ایجاد كند و شما را گیج كند كه از كجا باید درباره این اختلال اطلاعات بیشتری بدست بیاورید.

شیوع اوتیسم در 20 سال گذشته به طور پیوسته در حال افزایش بوده است و همراه با آن، آگاهی عمومی از این وضعیت هم بهتر شده است. متأسفانه، اطلاعات نادرست نیز به همان سرعت در حال گسترش هستند. چه اوتیستیك باشید، چه پدر و مادر یك كودك اوتیستیك یا هر دو، جدا كردن واقعیت از یك باور نادرست می تواند دنیای متفاوتی را برای شما ایجاد كند.

افسانه شماره 1: اوتیسم یك بیماری است
بیایید با اساسی ترین تصور غلط شروع كنیم، اینكه ASD یك بیماری است.

دكتر كافمن توضیح می دهد: «اوتیسم اصلاً یك بیماری نیست. ASD یك اختلال عصبی رشدی است، به این معنی كه چیزی در مورد رشد و عملكرد مغز كودك اوتیستیك با كودك "معمولی" متفاوت است. اما متفاوت بودن به معنای یك اشتباه نیست و افراد اوتیستیك همه به یك شكل متفاوت نیستند.»

افسانه شماره 2: اوتیسم یك بیماری روانی است
مهم است كه روشن شود كه ASD یك بیماری روانی نیست.

متخصصان مراقبت های بهداشتی از همان مرجع تشخیصی - ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM-5 ) - برای تشخیص اختلالات رشد عصبی و شرایط سلامت روان استفاده می كنند. اما اگر بخواهید كتاب را مرور كنید، متوجه خواهید شد كه به چند دسته تقسیم شده است.

تفاوت های كلیدی دیگری نیز بین ASD و بیماری روانی وجود دارد. بیشتر بیماری های روانی بعداً در زندگی ایجاد می شوند؛ اسكیزوفرنی و اختلال مصرف الكل نمونه های بارز آن هستند. از سوی دیگر ASD وضعیتی است كه شما با آن متولد شده اید.

تحقیقات نشان می دهد كه افراد مبتلا به ASD در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات روانپزشكی هستند، بنابراین مهم است كه والدین مراقب تغییرات در خلق و خو و رفتار كودك خود باشند.

دكتر كافمن به تمایز مهم دیگری بین ASD و بیماری روانی اشاره می‌كند: «بیماری‌های روانی دارای درمان‌های پزشكی كاملاً واضحی هستند. اما هیچ دارویی وجود ندارد كه بتواند اوتیسم را درمان كند.»

افسانه شماره 3: یك اپیدمی اوتیسم وجود دارد
اوتیسم با پیشرفت دنیای پزشكی راحت تر و ساده تر تشخیص داده می شود. اما این در درجه اول به دلیل چهار تغییر بزرگ است:

شناخت بیشتر: عموم مردم بیشتر از گذشته از ASD آگاه هستند و با افزایش آگاهی عمومی، تعداد و كیفیت خدمات در دسترس برای كودكان اوتیستیك نیز افزایش می یابد. دسترسی به مداخله زودهنگام و درمان‌های حمایتی، والدین را تشویق می‌كند تا سریعتر روند درمان های حمایتی را طی كنند.
افزایش تخصص پزشكی: پزشكان و متخصصان مربوطه، نسبت به گذشته در تشخیص بیماری بهتر عمل میكنند.
تغییرات در تشخیص: در سال 2013، با انتشار نسخه پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، تغییراتی در تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) رخ داد. پیش از این تغییرات، اختلالات مختلفی مانند سندرم آسپرگر، اختلال انحلال كودكی، و اختلالات تكاملی فراگیر به عنوان تشخیص‌های مجزایی در نظر گرفته می‌شدند. با ورود DSM-5، این اختلالات به عنوان بخشی از یك تشخیص كلی‌تر به نام اختلال طیف اوتیسم گنجانده شدند. این تغییر به معنای آن بود كه افراد دارای این تشخیص‌های قبلی اكنون به عنوان افراد مبتلا به ASD در نظر گرفته می‌شدند.
پزشكان مجاز به تشخیص یك فرد مبتلا به اوتیسم و اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) نبودند: هنگامی كه این قانون تغییر كرد، هر دو شرایط رایج تر شدند، زیرا اغلب با هم رخ می دهند.
تحقیقات نشان می دهد كه احتمالاً افزایش اندكی در تعداد كودكان مبتلا به ASD وجود دارد، اما هنوز با تعریف اپیدمی مطابقت ندارد.

افسانه شماره 4: فقط پسرها می توانند اوتیستیك باشند
جدیدترین داده‌های مركز كنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC) نشان می‌دهد كه اوتیسم یك بیماری خاص جنسیتی نیست، اگرچه پسران بیشتر از دختران به ASD مبتلا می شوند. تحقیقات آنها نشان می دهد كه حدود 4٪ از پسران مبتلا به ASD هستند، در حالی كه تعداد دختران اوتیسم كمتر و در حدود 1٪ است.

CDC در تحقیقات خود در مورد این موضوع منحصراً به جنسیت بیولوژیكی نگاه می كند، بنابراین ما نمی توانیم با اطمینان بدانیم كه چگونه تشخیص ASD بر اساس هویت جنسیتی تجزیه می شود. این مایه شرمساری است زیرا بسیاری از كارشناسان فكر می كنند كه هنجارهای جنسیتی باعث می شود كه دختران به اشتباه تشخیص داده شوند.

همانطور كه ما در شناسایی ASD در دختران بهتر عمل می كنیم، پیش بینی می شود كه این تفاوت ها در تشخیص یكسان خواهد شد.

افسانه شماره 5: همه افراد اوتیستیك...
مانند هر فرد دیگری، افراد اوتیستیك نیز منحصر به فرد هستند. مغز آنها همه به یك شكل یكسان كار نمی كند و علائم آنها می تواند بسیار متفاوت باشد. بنابراین، این اشتباه است كه فرض كنیم همه افراد اوتیستیك دارای ویژگی ها یا اختلالات یكسانی هستند. نگرش های زیر درمورد افراد اوتیستیك معمولا رایج است:

آنها دانشمند هستند (یعنی مهارت خاصی دارند).
خشن هستند.
دارای ناتوانی های یادگیری یا ذهنی خاصی هستند.
نمی توانند احساسات را درك كنند.
نمیتوانند روابط خوبی داشته باشند.
نسبت به نیازها و احساسات اطرافیان خود حساس نیستند.
نمی توانند كارهای خاصی را انجام دهند.
نمی توانند صحبت كنند.
این اظهارات ممكن است برای برخی از افراد مبتلا به اوتیسم صادق باشد، اما قطعاً درباره همه ی آنها صادق نیستند. كلیشه هایی مانند اینها به تبعیض دامن می زنند و به نابرابری هایی كه افراد دارای معلولیت هر روز تجربه می كنند عمیق تر می كنند.

افسانه شماره 6: واكسن های دوران كودكی باعث اوتیسم می شوند
این افسانه ای است كه احتمالا قبلاً شنیده اید. محققی به نام اندرو ویكفیلد ادعا كرد كه واكسن MMR باعث اوتیسم می شود. یافته‌های او در سال 1998 در مجله پزشكی معتبر The Lancet منتشر شد. از آنجا ماجرا آغاز شد.

در همین حال، علی‌رغم تلاش‌های محققان، هیچ‌كس نتوانست یافته‌های ویكفیلد را تكرار كند زیرا، همانطور كه مشخص شد، او داده‌ها را جعل كرده بود؛ بازرسان متوجه شدند كه او تضاد منافع مالی دارد كه فاش نكرده است. او همچنین از نظر ایدئولوژیك با واكسیناسیون مخالف بود.

دكتر كافمن توضیح می‌دهد: «او اطلاعات نادرستی در مورد بیمارانی كه مطالعه كرده بود در مقاله‌اش قرار داد تا ادعای خود را علیه واكسن MMR مطرح كند.»

در سال 2010، هیئتی، ویكفیلد را به عدم صداقت در تحقیقاتش متهم كرد و سپس مقاله ی او پس گرفته شد و او مجوز پزشكی خود را از دست داد، زیرا هیچ پشتوانه علمی برای این ایده كه واكسن ها باعث اوتیسم می شوند وجود نداشت. اما آسیبی كه دیدگاه او به جامعه وارد كرد هنوز از بین نرفته است. بسیاری از مردم هنوز معتقدند كه واكسن ها باعث اوتیسم می شوند. این یكی از دلایلی است كه واكسیناسیون جدی گرفته نمی شود.

افسانه شماره 7: فرزندپروری بد باعث اوتیسم می شود
در دهه 1940، مفهوم اوتیسم برای اولین بار توسط روانپزشك اتریشی، لئو كانر، معرفی شد. او نظریه‌ای به نام «سندرم مادر یخچالی» را مطرح كرد كه بر اساس آن، اوتیسم به دلیل رفتارهای سرد و غیرعاطفی مادران نسبت به فرزندانشان ایجاد می‌شود. در آن زمان، بسیاری از محققان تحت تأثیر نظریات زیگموند فروید بر این باور بودند كه آسیب‌های روانی در دوران كودكی می‌تواند منجر به مشكلات روانی مختلف شود.

به عبارت دیگر، كانر اعتقاد داشت كه مادرانی كه نسبت به فرزندان خود بی‌توجه و دور از احساسات هستند، باعث آسیب روانی به آنها می‌شوند و این آسیب می‌تواند به اوتیسم منجر شود. این نظریه برای چندین دهه در تحقیقات اوتیسم غالب بود و به والدین به ویژه مادران، به عنوان مقصران اصلی اوتیسم نسبت داده می‌شد.

با این حال، دكتر كافمن تأكید می‌كند كه هیچ شواهد علمی از این نظریه حمایت نمی‌كند. تحقیقات گسترده‌ای نشان داده‌اند كه سبك‌های تربیتی و رفتار والدین هیچ تأثیری بر بروز اوتیسم ندارند. با وجود این، افسانه «مادر یخچالی» هنوز هم در برخی جوامع وجود دارد و باعث سرزنش و احساس گناه در والدین می‌شود.

به طور خلاصه، این نظریه نه تنها نادرست است، بلكه تأثیرات منفی بر والدین و درك عمومی از اوتیسم داشته است.

افسانه شماره 8: اوتیسم را می توان «درمان كرد»
به رغم اینكه شنیدن آن ممكن است دشوار باشد، اوتیسم یك اختلال مادام‌العمر است. این یك بیماری نیست و نمی‌توان آن را درمان كرد. اما نباید به دلیل عدم وجود درمان، از ارزیابی فرزندتان صرف‌نظر كنید.

دكتر كافمن می‌گوید: «درمانی وجود ندارد، اما ما قطعاً روش هایی برای كنترل این اختلال داریم.» «در حال حاضر، درمان‌های مبتنی بر شواهد شامل تمام درمان‌ها و مداخلات آموزشی هستند. هیچ دارویی، تغییر رژیم غذایی، مكمل ویتامینی یا چیز دیگری برای درمان این وضعیت وجود ندارد.» كودكان اوتیستیك كه مشكلات غذایی یا گوارشی دارند، می‌توانند از رژیم‌های خاص بهره‌مند شوند، درست مانند كودكان نرمال. اما قبل از امتحان كردن یك رژیم غذایی جدید، حتماً با پزشك خود مشورت كنید.

به جای تلاش برای «درمان» اوتیسم، پزشكان و مشاوران سلامت بر كمك به كودكان برای پیشرفت مستقل در توسعه تمركز می‌كنند. هر چه زودتر یك كودك با این اختلال تشخیص داده شود، زودتر می‌تواند از مداخلات و حمایت بهره‌مند شود. آنها ممكن است به اصطلاح «بهتر» نشوند، اما رفتارهایشان به مرور زمان تغییر خواهد كرد زیرا آنها در حال توسعه و پاسخ به مراقبت‌های تخصصی هستند.

دكتر كافمن اضافه می‌كند: «مقدار پیشرفتی كه یك كودك می‌تواند داشته باشد متغیر است و به شدت علائم بستگی دارد، اما بسیاری از كودكان اوتیستیك در نهایت به همسالان خود بسیار شبیه می‌شوند و بسیاری از بزرگسالان اوتیستیك شغل دارند، ازدواج می‌كنند و بچه‌دار می‌شوند. در واقع، احتمالاً اكثر ما چند بزرگسال با اختلال طیف اوتیسم را بدون اینكه حتی متوجه شویم، می‌شناسیم.»

همیشه سوال را بپرسید
ما برای درك كامل این اختلال هنوز راه درازی در پیش داریم و اطلاعات نادرستی كه نسل ها منتقل شده اند به سختی از بین می روند. اما یك خبر خوب وجود دارد: شما مجبور نیستید به تنهایی درباره این اختلال یاد بگیرید.

دكتر كافمن توصیه می‌كند: «اگر كودك مبتلا به اوتیسم دارید، جستجوی منابع اطلاعاتی قابل اعتماد بسیار مهم است. «اگر دارید با پزشك اطفال خود یا روانپزشك صحبت كنید. آنها می توانند شما را به سمت منابع مورد نیاز راهنمایی كنند تا مطمئن شوید كه بهترین مراقبت از فرزندانتان را انجام می دهید.»

و اگر نگران این هستید كه فرزندتان در این طیف باشد؟ دكتر كافمن از شما می خواهد كه با پزشك اطفال صحبت كنید.