هدف از تزریق واكسن‌های كرونا تولید پادتن در بدن است. این پادتن‌ها پروتئین‌هایی هستند كه در صورت ابتلای فرد به ویروس كرونا یا تزریق واكسن تولید می‌شوند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، پادتن‌های بدن در برابر ویروس كرونا بار دیگر به دنبال شیوع سویه امیكرون مورد توجه قرار گرفته‌اند، زیرا نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد كه تزریق دو دوز از واكسن احتمالا مصونیت كافی در برابر این سویه جهش‌یافته از ویروس ایجاد نمی‌كند
به این ترتیب تزریق دوز سوم از واكسن‌های كنونی یا حتی واكسنی ویژه كه برای سویه امیكرون تهیه خواهد شد اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد. هدف از تزریق واكسن‌های كرونا تولید پادتن در بدن است. این پادتن‌ها پروتئین‌هایی به شكل حرف «وای» (Y) هستند كه در صورت ابتلای فرد به ویروس كرونا یا تزریق واكسن تولید می‌شوند.
پادتن‌ها به پروتئین‌های اسپایك كه بر روی سطح ویروس كرونا قرار دارند می‌چسبند و مانع از نفوذ ویروس به درون سلول‌های بدن می‌شوند.
هرچند پادتن‌ها عاملی مهم در پیشگیری از ابتلا به ویروس كرونا، ابتلای مجدد به آن یا پاكسازی بدن از ویروس هستند، اما تنها ابزار سیستم ایمنی بدن برای مقابله با بیماری «كووید 19» نیستند.
راجر شاپیرو، ایمنی شناس در دانشگاه هاروارد می‌گوید: «واكنشی پیچیده و هماهنگ [از سوی بدن]وجود دارد كه از نظر تكاملی واقعا زیبا است.»
پروتئین‌های پیام‌رسان در همان دقایق و ساعات اولیه پس از ورود ویروس كرونا از سیستم ایمنی ذاتی بدن درخواست كمك برای مقابله با ویروس می‌كنند. نوتروفیل‌ها (neutrophils) كه بین 50 تا 70 درصد گلبول‌های سفید را تشكیل می‌دهند اولین واكنش سیستم ایمنی در برابر ویروس هستند.
نوتروفیل‌ها به همان اندازه كه سریع در محل نفوذ ویروس حاضر می‌شوند به همان سرعت نیز از بین می‌روند.
واكنش دیگر سیستم ایمنی بدن در برابر ویروس نوعی از گلبول‌های سفید به نام «ماكروفاژها» هستند. «ماكروفاژها» در فرایندی به نام «بیگانه‌خواری» به بلعیدن هر آنچه كه بر روی سطح خود دارای پروتئین مخصوص سلول‌های سالم بدن نیست مشغول می‌شوند. سلول‌های دندریتیك نوع دیگری از بیگانه‌خوار‌های بدن انسان محسوب می‌شوند.
این سلول‌ها در عین حال رابط بین سیستم ایمنی ذاتی و سیستم ایمنی تطبیقی هستند. یكی از كاركرد‌های سلول‌های دندریتیك تحریك سیستم ایمنی تطبیقی برای واكنش در برابر ویروس است.
جان وری، ایمنی شناس در دانشگاه پنسیلوانیای آمریكا درباره عملكرد «ماكروفاژها» و سلول‌های دندریتیك می‌گوید: «مانند بمباران منطقه‌ای انجام دادن است به امید اینكه تا حد ممكن به نیروی اشغالگر آسیب بزنید... همزمان هم به مقر فرماندهی خبر می‌دهید تا یگان ویژه برای دخالت آماده باشد.»
در تشبیه جان وری انجام بمباران منطقه‌ای بیشتر از سوی «ماكروفاژها» انجام می‌شود و سلول‌های دندریتیك بیشتر وظیفه درخواست كمك از مقر فرماندهی و هماهنگی با سیستم ایمنی تطبیقی را برعهده دارند.
لنفوسیت بی (B cells) و لنفوسیت تی (T cells) در واقع نقش تكاوران و افسران ارشد بدن را در نبرد با ویروس و باكتری ایفا می‌كنند. هنگامی كه سیستم ایمنی ذاتی موفق به مقابله با نیروی مهاجم به بدن نشود سیستم ایمنی تطبیقی با كمك لنفوسیت بی و لنفوسیت تی وارد عمل می‌شود.
لنفوسیت‌های بی پس از چند روز از ابتلا به ویروس شروع به تولید پادتن در برابر آن می‌كنند. واكسن‌های كرونا نیز در واقع با تحریك لنفوسیت‌های بی موفق به تولید پادتن می‌شوند.
شریك اصلی لنفوسیت‌های بی در روند مقابله با بیماری لنفوسیت‌های تی هستند كه به دو نوع «كشنده» و «كمك‌كننده» تقسیم می‌شوند. لنفوسیت‌های تی از نوع كشنده آن «كشنده» می‌توانند به طور مستقیم سلول‌های آلوده به ویروس یا سلول‌های سرطانی را از بین ببرند. در مقابل لنفوسیت‌های تی «كمك‌كننده» به واكنش قوی‌تر سیستم ایمنی بدن در برابر ویروس و هدایت لنفوسیت‌های تی «كشنده» به سوی سلول‌های آلوده به ویروس كمك می‌كنند.
لنفوسیت‌های تی «كشنده» می‌توانند آسیب‌های جانبی نیز برای بدن در پی داشته باشند هرچند هدف اصلی آن‌ها حفاظت از بدن در مقابل ویروس و باكتری است.
