حضرت زینب (س) در 15 رجب سال 62 قمری در شام، به لقاءالله پیوست و بدن مطهر آن بانوی بزرگوار در همان جا دفن شد. بانوی قهرمانی كه پس از شهادت امام حسین (ع) ارائه نهضت عاشورا را به دوش كشید و پرچمدار این قیام بود.
حضرت زینب (س) كه از همه سو نسبش به معصومین می رسد، مشعلی است كه راه را پیش روی آنان كه می خواهند در راه عقیده شان انقلاب كنند، روشن ساخت. او كه روح ظلم ستیزی را از مادرش فاطمه زهرا (س) و پدرش حیدر كرار به ارث می برد، در تداوم نهضتی كه حضرت زهرا (س) در حمایت از امام معصوم زمان خویش و انقلاب علیه باطل در پیش گرفت، حضرت زینب (س) نیز در واقعه كربلا، دوشادوش امام معصوم حضور داشت و پس از شهادت او نیز پیام قیامش را به گوش تمام جهانیان ابلاغ كرد.
نقش آن حضرت را در قیام عاشورا، صرفا نباید از دیدگاه احساسی و روابط نسََبی تحلیل كرد، بلكه در آن واقعه، حضرت زینب (س) خود را فردی می بیند كه باید از جان امام خویش محافظت كند و در ركاب او باشد. در آن حادثه و مصیبت مهیب كه تمام بار غم و اندوه بر دوش حضرت زینب (س) بود او باید الگو و مقتدای تمام حاضران صحنه عاشورا قرار می گرفت؛ به همین سبب، هرگز لحظه ای زیر بار غم و ماتم قامت خم نكرد و آزادگی و غرور و حیا و عفت خویش را از یاد نبرد.
او بهترین نمونه برای زنان آزاده و خداجوی روزگار است. پیام عاشورا كه توسط حضرت زینب (س) به تمام زنان روزگار ابلاغ م یشود، شناخت رسالت سیاسی و پشتیبانی از مبارزه شهیدان، تلاش اجتماعی همراه با عفاف و پاكدامنی و شهیدپروری و تربیت نسلی شهادت طلب است.
