پیشروی بیابانها، فروسائی زمین در نواحی خشك، نیمه خشك و مناطق نیمه مرطوب را دربرمی گیرد و عوامل دخیل در پیدایش آن در وهله اول فعالیتهای انسانی و تغییرات آب و هوا می باشد.
بیابان زدایی به منظور تضمین حاصلخیزی دراز مدت در مناطق مسكونی نواحی مربوطه، ضروری است.متاسفانه تلاشهایی كه در راستای بیابان زدایی در گذشته صورت پذیرفته همگی به شكست انجامیده و معضل فروسائی زمین در سراسر نقاط دنیا رو به وخامت گذارده است. به دنبال نیاز به یافتن راهكاری تازه و نو، دولتهای 170 كشور جهان، در ماه مارس سال 2002 میلادی به كنوانسیون بیابان زدایی سازمان ملل متحد پیوسته اند.
تاكنون بیش از 4 میلیون هكتار از مناطق بیابانی و بایر ایران احیا شده اند. در این ارتباط یكی از عمده ترین این تلاشها برنامه اجرایی ملی است كه در سال 1992 آغاز گردید. دست اندركاران این برنامه در نظر دارند تثبیت ریگهای روان و بیابانزدایی 10 میلیون هكتار از اراضی فروسایی شده را عملی سازند. فعالیتهای ایرانیان در مدت 28 سال در زمینه تثبیت شن و ریگ روان و بیابانزدایی مجموعه ارزشمندی از تجارب و تخصصهای تكنیكی را به دست می دهد.
بیابان زدایی مساله ای جهانی بوده و تنها به مناطق جغرافیایی خاص محدود نمی باشد. در عین حال جمهوری اسلامی ایران فعالانه با كشورهای متاثر از این فرآیند و آژانسهای علاقمند به همكاریهای دو جانبه، همكاری نموده است. این خود نشان دهنده تعهدات ایران در زمینه های مذكور و نیز در زمینه ائتلاف جهانی علیه فروسائی زیست محیطی بالاخص بیابانزدایی می باشد.
به گزارش روابط عمومی رادیو سلامت برنامه "افق روشن " شنبه 26 خرداد ماه با حضور آقای صادق صالحی(دانشیار دانشكده علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه مازندران) و آقای علی محمد طهماسبی بیرگانی(رئیس گروه مطالعات و دبیر كمیته فنی دفتر امور بیابان، سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری كشور) و مهندس عبدالباسط پاكزاد(مدیر كل منابع طبیعی آبخیزداری سیستان و بلوچستان) به بررسی اهمیت مساله بیابان زدایی می پردازد.
