دكتر سید حسن موسوی چلك، رییس انجمن مددكاران اجتماعی ایران در برنامه «افق روشن» رادیو سلامت درباره ورود سیاستگذاران به حل معضل حاشیه نشیی گفت: تا قبل از سال 82 نگاهی كه در سیاستگذاری ها به مناطق حاشیه نشین داشتیم، نگاه جرم انگارانه و تخریب این مناطق بود، اما سال 82 وزارت مسكن و شهرسازی سابق با همكاری بانك جهانی، پروژه هایی را در بندر عباس، سندج و پنج شهر دیگر اجرا كردند كه نتایح آن منتهی به بازنگری در سیاستگذاری های كشور نسبت به این مناطق بود.
وی افزود: برای اولین بار در سال 82، سند توانمند سازی سكونتگاههای غیر رسمی تدوین شد، بعد از آن تا سال 93 سند دیگری نیز به نام سند ملی احیا، بهسازی، نوسازی و توانمندسازی مناطق ناكارآمد شهری شامل چهار منطقه بافت های فرسوده، بافت تاریخی، روستاهایی الحاقی به شهر و سكونتگاههای غیر رسمی به تصویب رسید كه همین اسناد تفاوت سیاستگذاری ها را آشكار كرد.
این پژوهشگر مسائل اجتماعی به سند ملی احیا، بهسازی، نوسازی و توانمندسازی مناطق ناكارآمد شهری مصوب سال 93 اشاره كرد و گفت: طبق این سند، كشور موظف است تا 1404 در چهار منطقه یاد شده، حد متوسط خدمات عمومی و اجتماعی را فراهم كند. همین تاكید قانونی نشان می دهد كه نگاه سیاستگذاران كشور در مورد این مناطق و ساكنان آن تغییر كرده است، یعنی ضمن حذف نگاه حاشیه ای به این مناطق، لزوم ادغام سكونتگاه های غیر رسمی با بدنه شهر مطرح می شود.
موسوی چلك در این باره یادآور شد: ما ارتباطی با این مناطق نداریم، ما خدمات را به این مناطق نبرده ایم، چون برچسب مناطق جرم خیز را داشته اند، در این مناطق باید با حضور مددكاران اجتماعی پایگاه خدمات اجتماعی راه اندازی شود و بتوانند رویكرد اجتماع محور و تسهیل گری اجتماعی را انجام بدهند؛ ضمن این كه بهتر است این خدمات از طریق بخش های خصوصی انجام شود.
وی برای حمایت اجتماعی همراه با مداخلات هدفمند از خانواده های حاشیه نشین، به شناسایی اولویت های هر منطقه، متناسب با شرایط مناطق هدف اشاره كرد و ادامه داد: با وجود تفاوت های فرهنگی در سكونتگاه های غیر رسمی نمی توان برنامه های یكسانی به اجرا گذاشت.
رییس انجمن مددكاران اجتماعی ایران همچنین به استفاده از ظرفیت مردمی مناطق حاشیه نشین اشاره كرد و گفت: در این مناطق بهتر است محور كار مردم و دولت و دستگاه های اجرایی، ظرفیت ساز و تسهیل اظهار باشند.از