محققان به وجود دو پروتئین خون پی برده اند كه بر طول عمر و سلامتی ما تأثیر می گذارند.
بر اساس بزرگ‌ترین مطالعه ژنتیكی پیری، ساخت داروهایی كه این پروتئین‌ها را هدف قرار می‌دهند، می‌تواند یكی از راه‌های كُند كردن روند پیری باشد.
با افزایش سن، بدن ما پس از رسیدن به بزرگسالی شروع به اُفت می‌كند كه منجر به بیماری‌های مرتبط با افزایش سن و مرگ می‌شود. در جدیدترین تحقیق بررسی می‌شود كه كدام پروتئین‌ها می‌توانند بر روند پیری تأثیر بگذارند.
بسیاری از عوامل پیچیده و مرتبط، میزان پیری و مرگ ما را تعیین می‌كنند، از جمله ژنتیك، سبك زندگی، محیط و شانس. این مطالعه نقش پروتئین‌ها در این فرآیند روشن می‌كند.
برخی افراد به طور طبیعی به دلیل DNA كه از والدین خود به ارث می‌برند، سطوح بالاتر یا كمتری از پروتئین‌های خاص دارند. این سطوح پروتئین به نوبه خود می‌تواند بر سلامت فرد تأثیر بگذارد.
محققان نتایج شش مطالعه ژنتیكی بزرگ را در مورد پیری انسان كه هر كدام حاوی اطلاعات ژنتیكی صدها هزار نفر بود، بررسی كردند.
در میان 857 پروتئین مورد مطالعه، محققان دو پروتئین را شناسایی كردند كه اثرات منفی قابل توجهی بر معیارهای مختلف پیری داشتند.
افرادی كه دی‌ان‌ای را به ارث برده‌اند كه باعث افزایش سطح این پروتئین‌ها می‌شود، نحیف‌تر بودند، از سلامتی ضعیفی برخوردار بودند و نسبت به افرادی كه این DNA را نداشتند، كمتر احتمال داشت كه عمر طولانی‌تری داشته باشند.
اولین پروتئین به نام آپولیپوپروتئین (LPA) در كبد ساخته می‌شود و تصور می‌شود در لخته شدن خون نقش دارد. میزان بالای LPA می‌تواند خطر تصلب شریان را افزایش دهد كه بیماری قلبی و سكته پیامد احتمالی آن است.
دومین پروتئین، مولكول چسبنده سلول عروقی 1 (VCAM1) است كه عمدتاً در سطوح سلول‌های اندوتلیال یافت می‌شود. این پروتئین اتساع و انقباض عروق را كنترل می‌كند و در لخته شدن خون و پاسخ ایمنی عمل می‌كند.
زمانی VCAM1 افزایش می‌یابد كه بدن سیگنال‌هایی ارسال می‌كند كه نشان می‌دهد عفونت را شناسایی كرده است، VCAM1 سپس به سلول‌های ایمنی اجازه می‌دهد از لایه اندوتلیال عبور كنند.
محققان می‌گویند داروهایی كه برای درمان بیماری‌ها از طریق كاهش سطوح LPA و VCAM1 استفاده می‌شوند، می‌توانند فواید بیشتری در بهبود كیفیت و طول عمر داشته باشند.
