دانشمندان دانشگاه واشنگتن دریافتند بیوپسی مایع به احتمال زیاد می‌تواند در تشخیص و درمان زودهنگام سرطان مثانه و تومورهای عصبی موثر باشد.
به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از مدیكال اكسپرس، تحقیقات جدید نشان می‌دهد آزمایش خون و ادرار می‌تواند منجر به روش‌های سریع‌تر و كمتر تهاجمی برای تشخیص و نظارت بر انواع مختلف تومور‌ها شود. دو مطالعه توسط دانشكده پزشكی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، پتانسیل بیوپسی مایع را برای شناسایی و ردیابی رشد تومور در دو سرطان بسیار متفاوت توصیف می‌كند: سرطان مثانه و تومورهای عصبی محیطی. علیرغم تفاوت بین این سرطان‌ها و بیوپسی مربوط به آن‌ها، مطالعات مزایای احتمالی این ابزار نسبتا جدید را در مبارزه با سرطان نشان می‌دهد.
هر دو مطالعه در شماره 31 آگوست PLOS Medicine منتشر شده است، كه یك شماره ویژه مجله است كه به بیوپسی مایع اختصاص داده شده است. یك مطالعه توسعه بیوپسی ادرار را برای نظارت بر سرطان مثانه گزارش می‌دهد. با جمع آوری آسان نمونه ادرار، پزشكان می‌توانند تعیین كنند كه آیا درمان اولیه، سرطان را از بین برده یا بقایای بیماری را پشت سر گذاشته است. این دانش می‌تواند باعث شود تعداد كمتری از بیماران تحت عمل جراحی غیر ضروری قرار بگیرند. مطالعه دوم بیوپسی خون را برای تشخیص تومور غلاف یا پوشش داخلی كه اعصاب محیطی را می‌پوشاند، توصیف می‌كند. این سرطان نادر بر اثر یك اختلال ژنتیكی ارثی به نام نوروفیبروماتوز نوع 1 (NF1) ایجاد می‌شود. در بیماران مبتلا به NF1، تعیین خوش خیم یا بدخیم بودن تومورهای ایجاد شده در غلاف عصبی مشكل است.
دكتر آدل چودوری استادیار انكولوژی تشعشع و نویسنده ارشد می‌گوید: مطالعات ما راه‌هایی را برای بهبود مدیریت سرطان با نمونه برداری‌های مایع كه تشخیص دقیق و نظارت بر تومور‌ها در مراحل مختلف بیماری را نشان می‌دهد، نشان می‌دهد. از هر دو مقاله، چودوری همچنین بیماران را در مركز سرطان Siteman در دانشكده پزشكی دانشگاه واشنگتن درمان می‌كند.
او گفت: در مورد سرطان مثانه، اگر بیوپسی ادرار تشخیص دهد كه آیا شیمی درمانی اولیه تومور را به طور كامل از بین برده است، می‌تواند به برخی از بیماران كمك كند از جراحی بزرگ برای برداشتن مثانه جلوگیری كنند، و برای NF1، اگر بتوانیم بین تومورهای سرطانی و پیش سرطانی تمایز قائل شویم، ما راه را برای تشخیص زودهنگام سرطان در شرایط ارثی كه افراد را مستعد ابتلا به سرطان می‌كند، باز می‌كنیم.
بیماران مبتلا به سرطان مثانه كه به عضله زیرین حمله كرده‌اند، معمولا برای كوچك كردن تومور تحت شیمی درمانی قرار می‌گیرند و پس از آن جراحی برای برداشتن مثانه انجام می‌شود. برداشتن مثانه كه می‌تواند شامل برداشتن پروستات و وزیكول‌های منی برای مردان و برداشتن رحم، تخمدان‌ها و بخشی از واژن برای زنان باشد، خطر بازگشت سرطان را كاهش می‌دهد. اما برخی از بیماران ممكن است به شیمی درمانی اولیه پاسخ خوبی بدهند و نیازی به برداشتن مثانه یا اندام‌های مجاور ندارند. متاسفانه امروزه راهی برای تشخیص اینكه چه بیمارانی ممكن است نیازی به انجام عمل برداشتن مثانه نداشته باشند، وجود ندارد، روشی كه تاثیر زیادی بر كیفیت زندگی دارد. بیوپسی ادرار كه چادوری و همكارانش پیاده سازی كرده‌اند، در آینده می‌تواند راهی برای تعیین این باشد كه كدام بیماران ممكن است با خیال راحت از برداشتن مثانه اجتناب كنند.
در این مطالعه، محققان DNA موجود در ادرار افراد سالم و بیماران مبتلا به سرطان مثانه تحت شیمی درمانی را تجزیه و تحلیل كردند. پس از شیمی درمانی، اما قبل از عمل جراحی برای برداشتن مثانه، دانشمندان توانستند در ادرار بیماران سرطانی DNA باقی مانده تومور را شناسایی كنند كه در غیر این صورت تشخیص داده نمی‌شود. همه بیماران تحت عمل جراحی برای برداشتن مثانه قرار گرفتند. محققان DNA تومور را در ادرار بیمارانی پیدا كردند كه مثانه آن‌ها بعدها حتی پس از شیمی درمانی هنوز باقی مانده تومور را نشان می‌دهد. در مقابل آن دسته از بیمارانی كه به اصطلاح به شیمی درمانی پاسخ كامل داده بودند، هیچ گونه شواهدی مبنی بر باقی ماندن تومور‌ها در مثانه پس از برداشتن جراحی وجود نداشت؛ همچنین قبل از جراحی هیچ DNA توموری در ادرار خود نشان ندادند.
در حالی كه این آزمایش هنوز به اندازه كافی برای راهنمایی تصمیمات درمانی حساس نیست، چادوری گفت این مطالعه راه را برای بهبود بیشتر آزمایش به منظور شناسایی بیمارانی كه می‌توانند مثانه خود را پس از شیمی درمانی حفظ كنند، هموار می‌كند.
بیماران مبتلا به NF1 مستعد ابتلا به سرطان هستند و تومورهای غلاف عصب محیطی شایع‌ترین علت مرگ برای چنین بیمارانی است. این سرطان‌ها معمولا از تومورهای خوش خیم نشئت می‌گیرند و اغلب تمایز بین انواع خوش خیم و بدخیم این تومور‌ها دشوار است.
در آینده بیوپسی مایع می‌تواند به پزشكان در تعیین زمان بدخیم شدن تومورهای خوش خیم در بیماران مبتلا به NF1 كمك كرده و تشخیص زودهنگام سرطان و درمان به موقع در بیماران در معرض خطر بالای سرطان را بهبود بخشد.
