دانشمندان دانشگاه آدلاید استرالیا بر این باورند انجام ورزش‌های هوازی می‌تواند تا حد قابل توجهی شدت علائم را در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی كاهش می‌دهد.
به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از مدیكال اكسپرس، بر اساس تحقیقات ارائه شده در كنگره ESC 2021، یك برنامه ورزشی شش ماهه به حفظ ریتم طبیعی قلب كمك می‌كند و شدت علائم را در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی كاهش می‌دهد.
دكتر آدریان الیوت، نویسنده مطالعه از دانشگاه آدلاید استرالیا می‌گوید: آزمایش ACTIVE-AF نشان می‌دهد برخی از بیماران می‌توانند آریتمی خود را از طریق فعالیت بدنی، بدون نیاز به مداخلات پیچیده مانند ابلیشن یا دارو‌ها برای حفظ ریتم طبیعی قلب خود كنترل كنند.
فیبریلاسیون دهلیزی (AF) یك اختلال ریتم قلب است كه ضربان قلب را سریع و نامنظم می‌كند. شایع‌ترین علائم عبارتند از تپش قلب، تنگی نفس، سبكی سر و خستگی كه می‌تواند كیفیت زندگی را به طور چشمگیری تحت تاثیر قرار دهد. بیماران در معرض خطرات قابل توجهی مانند سكته مغزی و نارسایی قلبی هستند. شیوع جهانی AF به سرعت در حال افزایش است و تخمین زده می‌شود كه تعداد مبتلایان به این بیماری بیش از 30 میلیون نفر تباشد، در حالی كه خطر ابتلا به این اختلال در افراد بالای 55 سال در طول زندگی ممكن است به اندازه یك در سه نفر باشد.
توانبخشی مبتنی بر ورزش برای بیماران مبتلا به بیماری عروق كرونر قلب و نارسایی قلبی توصیه می‌شود، اما مطالعات كمی مزایای AF را بررسی كرده اند. یك مطالعه مشاهده‌ای نشان داد بیمارانی كه طی 5 سال پیگیری تناسب اندام قلبی تنفسی كسب كرده اند، به طور قابل توجهی كمتر عود AF دارند. یك كارآزمایی تصادفی كنترل شده نشان داد 12 هفته تمرین هوازی با فاصله زمانی مشخص، AF را در مقایسه با مراقبت‌های معمول كاهش می‌دهد، اما در این مطالعه فقط 51 بیمار شركت كردند و پیگیری فقط چهار هفته بود.
كارآزمایی ACTIVE-AF تاثیر یك برنامه ورزشی شش ماهه را با تركیب تمرینات هوازی تحت نظارت و خانگی بر عود AF و شدت علائم در طول مداخله و پس از شش ماه پیگیری دیگر، ارزیابی كرد. این مطالعه شامل بیمارانی بود كه قسمت‌های كوتاه AF (پاروكسیسمال AF) یا قسمت‌های طولانی‌تری نیاز به مداخله برای بازگرداندن ریتم طبیعی (AF مداوم) داشتند. بیمارانی كه ریتم طبیعی قلب آن‌ها قابل بازیابی نیست (AF دائمی) حذف شدند.
این كارآزمایی به مدت شش ماه 120 بیمار مبتلا به AF علامتی را مورد مطالعه قرار داد تا اثرات ورزش یا مراقبت معمول را بر روند بهبود آن‌ها ارزیابی كند. مداخله شامل ورزش تحت نظارت و برنامه هفتگی فردی برای پیگیری در خانه بود. در طول شش ماه هدف افزایش تمرینات هوازی تا 3.5 ساعت در هفته بود. جلسات تحت نظارت معمولا شدت بالاتری برای بالا بردن آمادگی قلبی تنفسی داشتند، در حالی كه ورزش خانگی به طور معمول یك فعالیت هوازی با شدت متوسط به انتخاب بیمار بود (به عنوان مثال پیاده روی، دوچرخه سواری در داخل خانه و شنا). گروه مراقبت معمول توصیه‌های ورزشی دریافت كردند، اما مداخله‌ای فعال انجام نشد. همه بیماران از پزشك متخصص قلب مراقبت‌های پزشكی معمول را دریافت كردند.
نتایج اولیه، نمره شدت علائم AF و نسبت بیماران مبتلا به AF مكرر در 12 ماهگی بود. بیماران در AF مكرر به عنوان دوره‌هایی كه بیش از 30 ثانیه طول می‌كشد، تحت مداخله تخلیه قرار می‌گیرند یا نیاز به درمان داروی ضد آریتمی مداوم دارند.
دكتر الیوت گفت: میانگین سنی بیماران در مطالعه 65 سال بود و 43 درصد آن‌ها زن بودند. در 12 ماهگی، میزان عود AF در گروه تمرین در مقایسه با گروه كنترل به طور قابل توجهی پایین‌تر بود. به بیان ساده، این بدان معناست كه تعداد بیشتری از بیماران در گروه ورزش می‌توانند بدون نیاز به مداخلات تهاجمی یا استفاده مداوم از دارو‌ها، ضربان قلب طبیعی خود را حفظ كنند. بیماران گروه تمرین نیز در مقایسه با گروه كنترل، شدت علائم خود را در 12 ماهگی كاهش دادند، یعنی بیماران تپش قلب، تنگی نفس و خستگی كمتر را گزارش كرده‌اند.
او در پایان گفت: مطالعه ما شواهدی را ارائه می‌دهد كه نشان می‌دهد ورزش هوازی باید در درمان بیماران مبتلا به AF با علامت گنجانده شود. بیماران باید تلاش كنند تا حداكثر 3.5 ساعت در هفته ورزش هوازی را برای بهبود آمادگی قلبی تنفسی انجام دهند.
