بسیاری از نابینایی ها قابل پیش گیری هستند؛ زیرا نابینایی و كم بینایی، یا ارثی است یا غیرارثی كه هر كدام، پیش گیری و درمان مخصوص به خود را دارد.
پانزدهم اكتبر، به عنوان روز بزرگداشت نابینایان و قانون عصای سفید، نامگذاری شده است.
نوع رفتار با نابینایان در جامعه، می تواند در سرنوشت آن ها و حالات روحی و روانی شان تأثیرات متفاوتی بگذارد. برای رفتار و تعامل با نابینایان، باید از یك سری نكات غافل نبود؛ از جمله آن ها این كه واقع بین باشیم و به آن ها بفهمانیم كه با دیگران هیچ گونه تفاوتی ندارند؛ آن ها را با نام صدا بزنیم و وقتی به آن ها نزدیك می شویم، به نحوی آن ها را از حضور خود آگاه كنیم و اگر احتمال می دهیم ما را نشناسد، بهتر است خود را دقیق به آن ها معرفی كنیم؛ از كمك هایی كه به استقلال و خودكفایی آن ها لطمه می زند، جدا بپرهیزیم.
نباید با ترحم های بی خود و یا مهر و علاقه و احساس بی مورد، باعث رنجش آن ها شد؛ برای راهنمایی آن ها، از كلمه هایی مثل آن جا، این جا، كمی آن طرف تر و غیره استفاده نكنیم، بلكه باید از كلمات دقیق و با معنای روشن استفاده كرد؛ هنگام صحبت با آن ها روبه رویشان بنشینیم؛ از جابه جایی وسایل آن ها بدون اجازه شان بپرهیزیم؛ از او بخواهیم در فعالیت های مختلف شركت كنند و والدین، اطرافیان و مربیان را از طریق آموزش های لازم و برنامه های مشاوره، با مسائل نابینایان آشنا ساخت.
