«كاترین شامپاین»، استاد ارزیابی رژیم غذایی از دانشگاه ایالتی لوئیزیانا، گفت: «اولین چیزی كه وقتی به چغندر نگاه می‌كنیم به ذهن می‌رسد رنگ آن است. هرچه یك سبزی یا میوه رنگ بیشتری داشته باشد، مواد مغذی گیاهی بیشتری دارد.»

اشاره به خواص دارویی چغندر به زمان رومیان باستان برمی گردد كه از آن برای درمان یبوست، بهبود گردش خون، مبارزه با تب و حتی تقویت كننده جنسی استفاده می‌كردند.

چغندر سرشار از نیترات است كه تحقیقات نشان می‌دهد سلامت قلب و عروق را از طرق مختلف بهبود می بخشد. برخی از مطالعات نشان می‌دهد كه مكمل آب چغندر ممكن است فشار خون را كاهش دهد و جریان خون را افزایش دهد. جذب اكسیژن را افزایش می‌دهد و زمان خسته شدن را طولانی می‌كند كه به افراد اجازه می‌دهد مدت بیشتری فعال بمانند.

چغندر همچنین حاوی آنتی اكسیدان‌ها است كه به ترمیم DNA و حفظ سلامت سلولی كمك می‌كند و دارای خواص ضد التهابی است و خطر ابتلاء به بسیاری از بیماری‌های مزمن را كاهش می‌دهد. به همین دلیل، چغندر به عنوان یك رویكرد تغذیه‌ای در مدیریت بیماری‌های قلبی عروقی و سرطان محبوبیت دارد.

چغندر كم چرب و سرشار از فیبر است. به گفته وزارت كشاورزی ایالات متحده، نصف فنجان چغندر پخته شده حاوی 0.15 گرم چربی و 1.7 گرم فیبر است. سرشار از ویتامین‌های C، A و K هستند كه به سلامت استخوان‌ها كمك می‌كند. همچنین حاوی چندین ویتامین B هم است كه ممكن است با بهبود جریان خون در مغز در برابر زوال عقل و از دست دادن حافظه نقش محافظتی داشته باشد.

همچنین حاوی سطوح بالایی از فولات (ویتامین B9) است كه برای رشد سلول‌های سالم و تشكیل گلبول‌های قرمز مهم است. نصف فنجان چغندر آب پز 68 میكروگرم فولات دارد كه 17 درصد از ارزش روزانه این ویتامین را تأمین می‌كند.

اما چگونه می‌توان این توده سفت ریشه قرمز را خورد؟

بیشتر مطالعات در مورد فواید سلامتی چغندر بر اساس نوشیدن آب آن است، اما چغندر همچنین زمانی كه به صورت خام، در سالاد، آب پز، پخته شده، تبدیل به چیپس یا خشك شده مصرف شود، می‌تواند مفید باشد. چغندر را می‌توان ترشی كرد تا بتوان از مصرف آن در تمام طول سال لذت برد. مانند ریشه، برگ‌ها را می‌توان خورد و حاوی سطوح بالایی از ویتامین‌های A، K، C و E است.